Vandaag zijn we in Melbourne aangekomen, en zijn meteen naar het info center gereden in de stad.
We kregen het idee om eerst naar Tasmanie te gaan, en hebben het info center onze reis gelijk laten boeken voor dezelfde avond. Onze boot zal om half 8 vertrekken en we konden op de boot vanaf 5uur. We zijn toen dus gelijk maar naar de haven gerereden, zodat we zeker op tijd waren. We hebben daar even lekker onze maag goed gevuld, en hebben toen in de camper op de parkeerplaats staan wachten tot we op de boot konden. Femke met een klein dutje, en Niels met internet van een restaurant daar. Is dat even makkelijk!

Om 5uur kwam er al een flinke rij te staan, waar we achteraan sloten. Het was nog harder gaan waaien dan het al deed. Om half 7 konden we de boot eindelijk op, en zijn meteen naar de kamer gegaan om te douchen. Toen de boot vertrok zijn we op het dek onder ons wat gaan eten. De kapitein waarschuwde voor aardige golven van 2 meter.... Dus hebben we de maag goed gevuld, en hebben voor de zekerheid maar een reistabletje gepakt. Daarna zijn we terug naar de kamer gegaan, en hebben we een film opgezet. In de baai ging het nog... maar toen we de open zee op gingen...tjah.. 2meter he... Echt wel een raar gevoel, lig je in bed, dan lig je met je hoofd ineens 2 meter hoger, blijf je zo ff een goede paar sec. Hangen, en dan zak je ineens weer 2 meter naar beneden! 1 keer gleden we bijna bij het voeteneind eruit, zo scheef hing dat grote schip door de hoge golven! We zijn niet ziek geworden, maar ons helemaal 100% voelen deden we toch ook niet!

Devenport 04-11-09

Om 6uur zijn we aangekomen in Tasmanie, Devenport. We hebben dus bijna 11uur gevaren. Maar gelukkig ook heerlijk kunnen slapen ondanks de woeste zee. Toen we de boot af kwamen werd eerst de camper gecheckt op fruit, groente enz, want dat mag je hier niet mee het eiland op nemen. We hadden alles al achtergelaten op het schip. Zo'n beetje heel de stoet ging eerst naar het tankstation, om daarna naar een van de bekendste plekken op de wereld te gaan... de Mac! Daar hebben we een cappucino en een hot choco op. Het eten hebben we maar overgeslagen, we voelde ons nog niet helemaal goed...

Daarna zijn we naar Launcheston gereden, daar hebben we een boterham op. Er was niet veel daar, dus besloten we om naar de oostkust te rijden, een paar motorrijders van de boot raadden ons dat aan. We zijn via Scottsdale gereden. Wat is Tasmanie toch een sprookje zeg! Allemaal kleine idyllische dorpjes tussen de bergen met alleen maar groen, groen, en jah, groen!

Maar toen.... we rijden net het dorpje Derby voorbij, the middle of nowhere in, breekt onze versnellingspook ineens af!!! Ik dacht eerst dat Niels me de stuipen op het lijf wilde jagen, maar toen ik de pook slapjes naar achteren zag hangen wist ik dat ie het meende! We zijn toen bij een boerderij gestopt. De camper aan de kant, geen bereik, geen gps, helemaal niks! Ikke naar de boerderij, komen er 2 waakhonden op me afgestormd, helaas voor de boer, deden ze hun werk niet goed, want ze lieten zich maar al te graag vertroetelen door mij. Ik naar de deur, ze kennen hier ook geen deurbel, en klopte op de deur. Niemand deed open. Een km terug waren ze aan de weg bezig, dus ik stelde voor daar maar even heen te lopen. Ik vroeg de man met het stopbordje of er een garage in de buurt was, of dat er een telefoon in de buurt was waar ik wel mee kon bellen. Hij vertelde dat mobiele telefoons echt waardeloos waren hier en dat hij 1 van de jongens ging vragen of ze een sateliettelefoon bij hadden. Even later kwam hij met een andere kerel terug. Hij vertelde dat hij mij naar de eerst volgende boerderij zou brengen zodat ik daar kon bellen. Ik in die grote truck, hij moest even warm lopen, en wij eerst even naar Niels - die de camper ondertussen probeerde te maken - om te zeggen waar hij me naartoe bracht. Ineens schiet hij van de weg af, een zandpaadje in, hij zag hem waarschijnlijk te laat. Daar woonden een oudere vrouw met haar zoon. Ik mocht bellen met de thuistelefoon. Heb eerst maar even gevraagd waar we nu eigenlijk waren...Ik het huurbedrijf gebeld en uitgelegd wat er aan de hand was. Zij verbonden me weer door met de wegenwacht in Tasmanie. Ik uitgelegd wat het probleem was. Hij vroeg of ik een nummer had waar ze me op konden bereiken. Toen ik zei dat ik geen bereik had, werd hij wel nieuwsgierig hoe ik nu dan toch kon bellen. Toen ik vertelde dat ik op een boerderij stond, en dat er iemand was die ons naar een bekend punt daar kon brengen, moest hij wel lachen. hij vond dat ik het aardig geregeld had, en hij zou binnen een uur iemand sturen.

De wegwerker bracht ons naar het hotel een paar km terug, waar de wegenwacht ons kon ontmoeten. Dan hadden we in iedere geval een adres, ook voor als de camper niet gemaakt kon worden, dan konden we daar in iedere geval blijven slapen. Echt zo lief zijn de mensen hier, ze doen alles om je te helpen.

We hebben toen Niels weer opgehaald, en de man heeft ons naar het hotel gebracht. Daar kreeg ik een heerlijke sterke koffie:) Na een half uur was de monteur er al, en de man van het hotel verzekerde ons dat hij iets voor ons zou regelen als we niet verder konden. Uiteindelijk hoefde er alleen maar wat dingen aan elkaar terug geschroefd te worden, wat Niels meteen al zei, en konden we verder. De dag liep een beetje in de frut, en zijn toen in St Helens gestopt, en hebben daar een camping opgezocht. Morgen beginnen we wel echt aan onze reis:)